Geri Sayım 23 : Evlerden Uzak

Bodrum eski günlerine döndü. Aralıksız yağmur yağıyor, benim için büyük mutluluk. Çocuklara yağmur botu almam lazım; az önce okuldan aradılar; Eren donuna kadar ıslanmış, kantine diye izin alıp bahçede top oynamışlar. Yedek kıyafet koyacağım bugünden itibaren dolabına.

Görseldeki 1 adet Eren’i ve ne yapıyor olabileceğini bulunuz 🙂

Önceki gün kitap kulübümüzden bahsederken Evlerden Uzak  hakkında yazmadığımı fark ettim. Oysa kitaba aşık olmuştum. Bayılmıştım. Canım Marilynne Robinson.

Kitabın orjinal adı: Housekeeping. Buna hiç anlam veremedim. Ev idaresi anlamına gelen bu kelimeyi içerikle bağdaştıramadım ama adı ne olursa olsun benim okuma tarihimde önemli bir kitap.

Beliz Hoca’nın manyetik alan / mıknatıs olarak adlandırdığı metodu o kadar güzel uygulamış ki metin yaşayan bir varlığa dönüşmüş. Çok çok başarılı bir roman, alın aldırın. Yeni yıl hediyesi arıyorsanız hiç düşünmeden sepete ekleyin.

Adları Ruth ve Lucille olan iki kız kardeşin anneanne, iki yaşlı hala ve bir teyze yanında büyüme hikayesi anlatılıyor. Bir tren kazası ile başlayan roman usul usul akıyor gibi görünse de okuyucuyu ezip geçiyor. (Büyü bozulur diye korkumdan diğer kitaplarını alamıyorum) . İnsanlar kadar büyüdükleri çevre, göl ve ev de çok önemli ve kanlı canlı birer varlık gibi anlatılıyor.

O kadar çok yeri hayranlıkla çizdim ki…Bir kısmını buraya yazayım da özledikçe açıp okuyayım.

” Din üzerine hiç konuşmasa ve nadiren kafa yorsa da anneannem dindar bir kadındı. Yani onun gözünde hayat geniş bir kırda olabildiğince zahmetsiz yürünüp gidilen bir yoldu, varacağınız yer daha en baştan oradaydı. Belirli bir mesafede, alelade bir ışığın altında alelade bir ev gibi öylece duruyordu, içeri girdiğinizde saygıdeğer insanlarca karşılanıyordunuz.” s.14

” Bence Lily ve Nona alışkanlık ve aşinalık hariç, her günün bir diğerinin tam tamına kopyası olması hariç hiçbir şeyden tat almıyorlardı.” s.33

” Teyzemizin sağlam ayakkabı olmadığı ortadaydı. O günlerde bu düşünceyi kelimelere dökmemiştik henüz. Sylvie’nin görünüş ve davranışlarının bütün ayrıntılarına yönelttiğimiz bir tür dikkat olarak mevcudiyetini sürdürüyordu aramızda. Bir iki kez gecenin bir yarısı uyanıp Sylvie’nin şarkı söylediğini kesinlikle duymuştuk. Bazen evden çıkıp gittiğini duyduğumuzu sanıyorduk. ” s.75

” Hayatımızı karanlıkta kaybolmuş çocuklara özgü o keskin ve daimi dikkatle seyrederek ve dinleyerek geçirmiştik. Azıcık ışık olsa bize tamamen tanıdık gelecek bir coğrafyada allak bullak bir halde kaybolmuş gibiydik. Sesleri, şekilleri neye yoracak, elimizi kolumuzu nereye koyacaktık. Duyularımıza çok az şey çarpıyordu, onların da hepsi şüpheliydi.” s.115

” Bir kız kardeşe ya da arkadaşa sahip olmak geceleyin ışıkları yanan bir evde oturmak gibidir. Dışarıdakiler canları isterse sizi seyredebilir ama siz onları görmek zorunda değilsinizdir. ” s.134

‘‘ Anımsıyorum annemi; kaderi belli olanların, çağrılmış olanların huzuruyla vakur, neredeyse bir hayalete benziyordu ama bizi eve geri getirmiş olsaydı onu bu şekilde hatırlamayacaktım. Sıradışı yanları büyüdüğümüzde bizi sinirlendirip utandırabilirdi. Doğum gününü unutabilirdik. Bir araba alması ya da saçının modelini değiştirmesi için sıkıştırabilirdik onu. En sonunda da terk ederdik. Çocukluğumuza acı acı ama kanaatkar bir haletiruhiyeyle beraberce gülerdik, böylesi bir çocukluğun ışığında başarısızlıklarımız kaçınılmaz, tüm kazanımlarımız mucizevi görünürdü. Sonra geçmişe duyduğumuz özlem ve hissettiğimiz suçlulukla telefon ederdik ona. ” s.169

 

İyi ki romanlar var; iyi ki karşılaşmışım seninle Marylenne. Yılın en güzel keşiflerinden biriydin.